zmurszałe i mocno skompromitowane z powodu &lt;gap&gt;.<br>Ten 49-letni polityk, Węgier z pochodzenia, "młody wilk" francuskiej prawicy, ostrzył sobie zęby na najwyższe stanowiska w państwie już w 1995 roku. Traktowany przez &lt;name type="person"&gt;Bernadette&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Jacques'a Chiraców&lt;/&gt; niemal jak syn (mówiło się o jego zaręczynach z córką pary prezydenckiej, &lt;name type="person"&gt;Claude&lt;/&gt;), haniebnie ich zawiódł. W wyborach prezydenckich opowiedział się po stronie premiera &lt;name type="person"&gt;Edouarda Balladura&lt;/&gt;, który "wbił &lt;name type="person"&gt;Chiracowi&lt;/&gt; nóż w plecy".<br>Trudno wytłumaczyć motywy, jakimi kierował się &lt;name type="person"&gt;Chirac&lt;/&gt;, przywracając &lt;name type="person"&gt;Sarkozy'ego&lt;/&gt; do łask. Po reelekcji w 2002 roku &lt;name type="person"&gt;Sarko&lt;/&gt;, jak go nazywa paryska ulica, dostał tekę ministra spraw wewnętrznych. Spisywał się w tej roli znakomicie. Doprowadził