BIAŁA SPIKERKA przerażona Ale oczy!<br>SZARA SPIKERKA One tu były przed nami.<br>BIAŁA SPIKERKA Kto?<br>SZARA SPIKERKA Kruki.<br>Cisza. Wstaje muzyka rzęsista i czuła, przetykana motywami kolęd i śpiewek dziecinnych.<br>BIAŁA SPIKERKA półgłosem Idzie.<br>Zajmują szybko swe miejsce. Dzień się zarumienia.<br>MATKA nadchodzi wolno, onirycznie biała. Na widok<br>SPIKEREK przystaje zażenowana, rozbiera się z białości<br>i obfitości, które rzuca na trupy. Poślini palce i przymuśnie brwi.<br>Pięćdziesięcioletnia przygarbiona kobieta. W ręku mała torba podróżna. Coś do<br>siebie mówi, coraz<br>głośniej Julo... Julinek... Julepek... Julipek... (słychać<br>coraz bliższe kroki)<br>SŁOWACKI wchodzi, czyni trzy kroki, znowu staje i rzuca<br>się ku MATCE. Uściski