znany jej świat, nigdy w życiu nie była dalej, i mimo że pola wciąż były <br>takie same, chałupy jednakowo słomą szyte, upierała się, że odtąd wszystko jest <br>inaczej. Teofil wzruszywszy ramionami wymknął się na korytarz.<br> Patrzył w stronę przeciwną do biegu pociągu i miał uczucie, że uchodzi przed <br>pościgiem. Dziwny zbieg pragnął, żeby go schwytano. Liczył na lasy zabiegające <br>mu drogę ukosem, na rzeki rzucające za nim swe srebrne pętle, na miasta wyrastające <br>jak spod ziemi i lżył zadyszany, tłusty pejzaż, który zawsze gdzieś w końcu <br>potykał się i leciał na łeb w załom widnokręgu &lt;page nr=297&gt;.<br> Razem z przestrzenią ginął czas. Na