pewnie już kartkę przysłał...<br>Ale Trawka nie dała się nabrać. W krótkim spojrzeniu Zygmunta dostrzegła niepokój. Coś złego kryło się w tych oczach. Znała go przecież bardzo długo. Nigdy przedtem nie miał takiego spojrzenia jak teraz, przez jeden krótki moment, gdy spojrzał w okno. Nerwowy tik powieki, zaciśnięte zęby, rozchylone zbielałe wargi. A jeśli dodać do tego ślady szwów i ledwo gojące się rany, to... to... to twarz Zygmunta w tej jednej chwili upodobniła się do pyska przerażającego zwierzęcia. I mimo że rozmowa potoczyła się dalej, mimo iż twarz Zygmunta stała się łagodna, to nieprzyjemne uczucie pozostało Trawce do końca wizyty