niezreformowanego życia scenicznego w Polsce. Strukturze, w której dziś znikł już właściwie wszelki związek między sytuacją materialną a jakością artystyczną, w której subsydiowaniu podlegają i przedsięwzięcia stricte komercyjne, i budy, gdzie pies z kulawą nogą nie zagląda, i sceny łączące komunikatywność z dbałością o poziom. Strukturze, w myśl której dotacja zda się obowiązkiem instytucji samorządowych na rzecz "załóg" - nie zaś zobowiązaniem teatru do służby na rzecz kultury wysokiej, w ramach ustalonego kontraktu. Tej debaty naprawdę nie sposób dłużej unikać. Choćby po to, by za chwilę nie przerabiać pod naciskiem widowni całej klasyki na discopolowe musicale. Do której to narodowej misji jednego Janusza