silne, że pogubiła się w tym, co czuje. Kiedy weszli do dużego, jasnego pokoju, pełnego szaf, krzeseł, etażerek i obrazów, z wysokimi oknami przesłoniętymi do połowy pianą różowych pelargonii, Aurelii się zdawało, że w pokoju jest tłum i że wszyscy patrzą tylko na nią, widzą ją na wylot i dokładnie zdają sobie sprawę z tego, jak bardzo jest ona godna potępienia. Ona, która podkochuje się w jednym z Ogorzałków, i to w tym akurat, który jest mężem najwspanialszej dziewczyny na świecie - Kreski.<br>I ojcem trojga małych dzieci.<br>Ach, Kresko, Kreseczko - pomyślała Aurelia i poczuła się najpodlejszą ze zdrajczyń. Na myśl o Maćku także