do pozycji społecznej przedstawianej postaci. Anachroniczne były reguły gry, poddane rygorom o podobnej mocy jak te, które rządziły kompozycją klasycystycznej tragedii. Teatr ten miał wprawdzie ów zasadniczy walor, że był w pełni podporządkowany prezentacji literackiego tekstu - lecz mało kto go słuchał. Sala - jeśli nie była pustawa, co w teatrze tragedii zdarzało się coraz częściej - rozbrzmiewała głównie głosami publiczności zachowującej się podobnie, jak na spotkaniach towarzyskich: jeśli wierzyć ówczesnym świadectwom, rozmowy przycichały jedynie w momentach wielkich tyrad (musiano zatem pamiętać, w których momentach przypadną!) oraz finału.<br>Paryski teatr klasyczny nużył, upadał, lecz długo jeszcze Francuzi nie poddawali krytyce zasad jego istnienia. Umykano do