niebezpieczna, bo nie wiadomo do jakich skutków doprowadzi. Te słowa zrobiły wrażenie na cesarzu. Zapytał mnie: cóż można by więc zrobić? Odpowiedziałem, że pierwszą rzeczą jest zobowiązanie elektora saskiego do przyjęcia korony polskiej. Cesarz odpowiedział mi: uczynię wszystko w tym celu. Wysłał też zaraz do Drezna posła Landrianiego, człowieka bardzo zdolnego i odpowiedniego. Ale nie mógł on niczego osiągnąć, gdyż elektor oświadczył, że przedtem uzyskać musi zgodę carowej".<br>Cóż za paradoksalna sytuacja: wydziedziczony Poniatowski stara się nakłonić cesarza niemieckiego, aby zmusił elektora saskiego do przyjęcia korony polskiej, która przez wiele lat była przedmiotem jego własnych marzeń! Ale ks. Stanisław działa niewątpliwie