tego liścia...<br>I wtedy zobaczył Adama.<br>Szedł od strony miasta, niespiesznie, jakby wracał do domu, <br>tak sobie, nie do nich. Mały przełknął z ulgą <br>gęstą, pełną kurzu ślinę i poczuł się <br>zupełnie dobrze. Opłaciło się wdrapywać na płot. <br>Tyle różnych rzeczy widział, nikt mu nie przeszkadzał, <br>nic mu też nie zdrętwiało za bardzo. A rozdartej koszuli <br>nie musi zaraz pokazywać. Jutro rano na apelu się wyda, ale <br>jutro będzie za sto lat...<br>- Ręce do góry, bo strzelam! - rzucił groźnie <br>Adamowi na głowę i roześmiał się wrzaskliwie <br>z miny tamtego.<br>- O jasna pietruszka! - odpowiedział Adam z dołu. - O mało <br>nie umarłem ze