od roku 1810 była wizytatorką pensji żeńskich, należała do członków-założycieli i zaangażowanych uczestników warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, działającego od 14 grudnia 1814, była członkiem Towarzystwa Iksów (1815-1819). Chciała wstąpić do związku wolnomularzy polskich, ale poniechała zamiaru na skutek porad matki, członkini o dużym stażu, widzącej jednak zagrożenie bytu związku ze strony władz austriackich i rosyjskich. Jako przedstawicielka wybitnego rodu mecenasów, obdarzona talentami literackimi i towarzyskimi, przyciągała zainteresowanie elity arystokratycznej i kulturalnej. Pełniła rolę &#132;femme inspiratrice", skupiając wokół siebie poetów stylizujących się na średniowiecznych trubadurów lub &#132;cavaliere servante".<br> Na przełomie wieków, szczególnie w środowisku puławskim, zdolność do przyjaźni traktowano