zapytał cicho Kiernacki.<br>- A jak ci się wydaje?! - Tama na chwilę puściła; chlusnęło zza niej bezsilnym gniewem, buntem przeciw koszmarowi wokół. - Dzwonię po saperów.<br>- To nic nie da - wyręczył Kiernackiego gospodarz. - Ja już... mnie nie ma. - Kiwnął głową ku jednej z przyłóżkowych szafek. - Jeszcze dwadzieścia pięć minut. Specjalnie tak ustawili zegar. Żebym widział.<br>Kiernacki zerknął przez ramię.<br>- Wybuchnie za pięć siódma? Tak powiedzieli? - Dziewczyna znieruchomiała z telefonem w dłoni. - Proszę się skupić. To ważne.<br>- Cztery godziny... - Wesołowski spojrzał w stronę okna. - Gnoje. Błagałem, żeby od razu...<br>Łzy popłynęły po tłustych policzkach leniwymi strugami. Iza schowała aparat i krokiem lunatyka podeszła do