fizyce było sformułowanie klasycznego wzoru Rayleigha-Jeansa, wg. którego gęstość energii wypromieniowanej przez ciało doskonale czarne o temperaturze T, w przedziale długości fal ?, ?+? ? jest proporcjonalna do T/ ?4. Był to duży sukces teorii, jednak ograniczony. Formuła okazała się doskonale zgodna z wynikami pomiarów laboratoryjnych w obszarze dużych długości fal, natomiast zgodność w obszarze ultrafioletu i dalej promieniowania rentgenowskiego była coraz gorsza. Widać, że formuła określająca gęstość promieniowania daje wartości dążące do nieskończoności gdy długość fali maleje, a ponadto nie opisuje przebiegu funkcji, która powinna posiadać maksima znane z prawa przesunięć Wiena.<br>Dylemat ten został rozwiązany przez Maxa Plancka (1900 r.). Zachowując