można zaspokoić na sto innych sposobów.<br>- Ale pomyśl, Zosiu, że mógłbym cię nie spotkać! Moglibyśmy, wyobraź sobie...<br>- A to kto? - zawołała Ziuta. - Patrzcie!...<br>W drzwiach ziemianki pojawił się wychudły mężczyzna, w zszarganym odzieniu, pełnym strzępów i łat. Miał zapadłe policzki, zmierzwioną brodę. Zdjął czapkę-uszatkę i spoglądał na zebranych w ziemiance. W jego jasnych oczach zapaliły się iskierki.<br>- Pochwalony... - powiedział zaciągając z wileńska. - Witajcia, Polacy.<br>- Skąd?<br>- Znad Jenisieju.<br>- A dokąd? - spytał Stach.<br>- Ludzi, to wy nic nie wiecie?<br>- Niby o czym?<br>- Wojsko polskie robi się!<br>W ziemiance zapadła cisza.<br>- Niemożliwe.. - wyszeptał Stach.<br>Wędrowiec poczuł się jak zwiastun dobrej nowiny, zaczerpnął tchu