Która czterdzieści lat temu była moją prawdą.<br>Jaki grób osłoni mnie przed własną młodością?&lt;/&gt;<br><br> Te cztery linijki brzmią nareszcie jak pożegnanie ze skompromitowaną ideologią, choć znamienne, że nawet po swojej ostatecznej klapie zasługuje ona wciąż jeszcze na miano "prawdy". (W wywiadzie zamieszczonym w "Newsweeku" z lutego br. Müller określił sprawę zjednoczenia Niemiec jako "śmiertelnie nudną" i wyraził obawę, że jego skutkiem będzie "pozbawienie Europy jej kolorytu".) W wierszu o Pekinie natomiast, pod tytułem "Geografia", odżywa dawny i dobrze nam już znany Müller:<br><br><br>&lt;q&gt;Naprzeciw WIELKIEGO GMACHU LUDU<br>Pomnik poległych Indian<br>Na PLACU NIEBIAŃSKIEGO SPOKOJU<br>Ślady gąsienic czołgów.&lt;/&gt;<br><br> Subtelność tego poetyckiego równania jest