lodowców potwierdzają tę koncepcję (Bentley, 1987; Clarke, 1987b).<br> D.E. Sugden (1974) rozpatrywał przestrzenne zróżnicowanie krajobrazów erozji glacjalnej na obrzeżeniach lądolodu grenlandzkiego. Wyróżnił on obszary intensywnej erozji linijnej utworzone przez szybkie strumienie wyprowadzające oraz strefy żłobienia powierzchniowego, a także erozję w dolinach typu alpejskiego i cyrkowego (rys. 9.8).<br> Intensywność żłobienia lodowcowego, bez względu na skalę, zależy przede wszystkim od prędkości ruchu lodowca (co jest rzeczą oczywistą &#150; większa energia ośrodka oddziałującego na powierzchnię terenu). Szybki ruch towarzyszy zwykle intensywnemu obiegowi masy (duża akumulacja &#150; duża ablacja), który jest charakterystyczny dla klimatów umiarkowanych morskich lub dla oceanicznych części lądolodów. Tę ogólną