jest jak gdyby przedłużeniem życia jej ojca. <br>Przemówienia trwały. Nad placem mimo popołudnia wisiał skwar czerwcowego upału. Szeregi uczestników zebrania zaczęły powoli rzednąć. Szukałem cienia. Nie było go nawet obok wielkiego transparentu z napisem: "Ślubowaliśmy bohaterom ruchu oporu - nigdy więcej państwa SS - nigdy więcej faszyzmu!" Na płótnie niby pająk rozpinała złowrogie ramiona czarna swastyka. W pobliżu stały dwie kobiety z dzieckiem w wózku. Starsza i młoda. Może matka z córką i wnuczką. Dlaczego tutaj się znalazły, co skłoniło je i do wytrwałości w blisko dwugodzinnej spiekocie i to z małym dzieckiem, nie wiem. I nie dowiem się nigdy. Bo kiedy chciałem