z okularami na czubku nosa, "Expressem" (którego nigdy nie zapominałam przywieźć) i herbatą dla mnie. Cały czas sylabizowała gazetę na głos, komentując każde odszyfrowane zdanie.<br>W końcu nie wytrzymałam:<br>- Pani Honorato! Chcę obejrzeć siebie w telewizji, niech pani będzie cicho!<br>Spojrzała na ekran i nagle mnie poznała. Zamarła. Pierwszy raz zmaterializowało się to, o czym mówiłam tyle razy. Byłam tam i siedziałam jednocześnie koło niej. Powoli spoglądała to na mnie, to na ekran. Słyszałam jak sapała z wysiłku i słyszałam jak pracował jej mózg... I nagle... roześmiała się podejrzliwie jak ktoś, kto i tak jest górą i poszła spać. Wolała nie