Po niemiecku, ale z miękkim akcentem nadwiślańskim, przewodniczka opisywała leciwą urodę ciemnego sklepienia. <br>Stanął na skwerze. Włożył miękki kapelusz tweedowy. Popołudnie było wilgotne. Mżyło. Pomału obrócił się twarzą do wschodu. "Chyba w tę stronę?" Zegar na kościele wybijał... Zamiast liczyć uderzenia, ruszył przed siebie. Czujny. Okiem, oddechem i uchem wyczekiwał znaku, gotów do natychmiastowego dialogu z tutejszością, choćby zapieczętowaną na siedem nieufnych milczeń. <br>Miasteczko defilowało. Kamienice, kamieniczki. Dom za domem. Tam lazurowy kajak zimujący pod niskim daszkiem drewutni, tu jazgot piły tartacznej. Po trotuarze zygzakiem kobieta z bachorem wleczonym za rękę. Teraz gwar rosnący. Dziedziniec szkolny. Jeszcze spojrzał na mapę. Już