są zawsze przestarzałe, często niepełne, niekiedy zaś - wzięte z powietrza. Sprawozdania uwzględniają grupy od dawna nie istniejące, natomiast pomijają te, które powstały niedawno. Jeszcze mniej zaufania budzą policyjne szacunki liczebności ruchu anarchistycznego. Dostrzec w nich można na przemian tendencję do minimalizacji bądź wyolbrzymiania anarchistycznego zagrożenia. Niezależnie jednak od tego celowego zniekształcenia źródłem poważnych błędów była po prostu niekompetencja informatorów policji, słabo zorientowanych w niuansach podziałów ideowych. Stosunkowo najbardziej wiarygodne, przynajmniej dla Francji, wydają się obliczenia policji paryskiej, która od początku lat dziewięćdziesiątych zatrudniała fachowców dużej klasy. Prowadzili oni stale uaktualniane zestawienia anarchistów, wyróżniając osoby "niebezpieczne", aktywne i "uśpione". Pośrednie informacje o