przybiegały, ale zatrzymywały się, jakby nasłuchując, lub odwracały głowę albo poruszały się, albo trwały nieporuszenie, każdy z tych ruchów, równie dobrze jak ich brak, mógł świadczyć o rozpoznawaniu głosu Joanny, którym wabiła je do siebie, kiedy więc ich przyjaźń zdawała się już istnieć realnie, nie tylko w pragnieniach Joanny, liszki znikały równie nagle, jak wcześniej się pojawiały. Z końcem roku szkolnego zwykle nie było po nich śladu. I choć Joanna wypatrywała ich na ziemi i na drzewie, zadzierała głowę i patrzyła hen, w górę, przedzierając się wzrokiem przez kłębowisko liści, próbowała wspinać się, nie bacząc na nieudane próby innych śmiałków, nigdzie