mu całą dywizję ołowianych żołnierzyków! - powiedziała głośno.<br>- Proszę pani, proszę pani - gonił ją zasapany dozorca. - Już wiem.<br>- Co się stało? - odwróciła się niechętnie.<br>- Ten ołowiany żołnierzyk... Wiem, kto go wziął. Tu mieszka taki pomylony - palcem dotknął czoła. - Zbiera ołów i wytapia kule... Niech pani idzie, może jeszcze nie przetopił pani żołnierzyka.<br> Zawahała się... Może chce ją zwabić, ograbić, zgwałcić... <br> Wąsata, rumiana twarz dozorcy wydawała się szczera i dobroduszna. Cofnęli się... Weszli do bramy.<br> - W suterenie - wskazał ręką.<br> Strome i kręte schody o pościeranych stopniach trzeszczały okropnie. Ostrożnie stawiała na nich stopy, na których miała buty na wysokich francuskich obcasach. Wyczuwała wgłębienia