i słomą krytych - Stamtąd wieje strachem,<br>Lekceważeniem kwiatów -<br>I silniejszym od słońca, nieprzebranym smutkiem...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;OBŁĄKANY ŚPIEW KWIATÓW&lt;/&gt;<br><br>Zakwitają. Wiatr je powielił.<br>Pożyteczne liczniej. Piękne - rzadziej.<br>Ach, w pozornym ładzie tym i składzie<br>Czai się, skrycie jak pająk,<br>Niezgłębione szaleństwo Ofelii,<br>Jej uśmiech przejmujący mrozem...<br>Ziemio, ziemio, kogoś ty kochała,<br>Kto zwichnął na wieki twój rozum?&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;WYSOKI PŁACZ&lt;/&gt;<br><br>Gdybyś chciał otrzeć moje modre oczy,<br>musiałbyś całą noc ku górze kroczyć,<br>aż na chmury, różowe w błyskawic posiewie...<br>Bo płaczę dziś bardzo wysoko<br>o cudzą, cudzą krzywdę! -<br>daleko od samej siebie...&lt;/&gt;<br><br>&lt;tit1&gt;ŚPIĄCA ZAŁOGA (1933)&lt;/&gt;<br><br>&lt;div1&gt;&lt;tit1&gt;DO ŚNIEGU<br>Zofii Jachimeckiej&lt;/&gt;<br><br>Śniegu,<br>Baranku Boży!<br>Gładzisz grzechy