zapchana tłuszczem. Owinęli w dziesięć szmat i papierów. Ja wiem... na dwadzieścia lat zakonserwowali. Jest to własność mojego szefa - akowca. Myślałem - po co pistolet ma zgnić. Zwędziłem mu i tyle. Takiego pistoletu każdy się zlęknie".<br>Była to piękna broń, lśniąca głęboką czernią oksydowania, bez skazy. Vis miał rasowy kształt, przypominał zwierzę dobrej krwi. Ciężki w miarę, z wygodną dla dłoni rękojeścią w ebonitowych okładkach, misternie żłobkowanych. Z tyłu miał kurek łatwo odwodzący się za pomocą kciuka. Za pociśnięciem spustu kurek spadał na iglicę, spadał z suchym, metalicznym trzaskiem, jaki dobra stal wydaje przy uderzeniu. Można było łatwo wyobrazić sobie łoskot strzału