Zygmunt mimowolnie podniósł głowę do góry - żadnych chmur, ani północnych, ani choćby południowych, żadnego stada - wszystkie wypędzone za horyzont. Tylko niebo z zimnymi piegami gwiazd. Niebo ze szkieletami zodiakalnych znaków. Wielkie, milczące niebo, w którym znajduje swe miejsce i Wielka Pustka, i Chrystus z Matką i ekipą Świętych, i cały zwierzyniec Pierwiastków, pustynia Materii oraz Przybysze z Kosmosu. Wszystko. Zygmunt miał wrażenie, że jest mikroskopijnym żyjątkiem, przebierającym nóżkami w kałuży własnych problemów i fobii, których nie potrafił dokładnie wyrazić, a co dopiero rozwikłać. Kosmos mógłby go, nawet nie z premedytacją, tylko od niechcenia rozgnieść galaktycznym paznokciem jak pluskwę. Nie wiadomo, co