wszystkim naczelnikami drużyny, wodzami i sędziami. Ich układy z cesarzami bizantyńskimi musiały być potwierdzane przez wszystkich ważniejszych dostojników. Każdy z synów książęcych (także nieprawego pochodzenia) miał jednakowe prawo do dziedzictwa, co stwarzało perspektywy rozbicia państwa. Trwałe różnice między plemionami, które weszły w skład państwa ruskiego, czyniło takie perspektywy bardzo prawdopodobnymi, zwłaszcza gdy do starych różnic dołączyły się nowe, wynikające z rywalizacji czołowych miast. Zwłaszcza Wielki Nowogród niechętnie znosił zwierzchnią władzę Kijowa. <br><br> Władcy Kijowa starali się umocnić swe zwierzchnictwo, przybierając - śladem Chazarów - tytuł kagana, później wielkiego księcia. Najsławniejszy z nich, Włodzimierz Wielki (980-1015), dążąc do umocnienia jedności, starał się nadać państwowy charakter