że stanowiące o istocie prozy autora Sennika polskiego "źródła sprzeczności" w jego pisarstwie "mają charakter pozaliteracki", i wyróżniał je jako "biochemiczne" (osobnicze), "manipulacyjne" (nałóg gry chytrego autora z czytelnikiem) i "polskie" (psychologiczno-historyczne).<br> Mit braku języka bardzo wyraźnie został wyartykułowany w książce Chwina i Rośka i szkicach Komendanta. Gdańscy krytycy zwracali uwagę na kryzys dostępnych właśnie epistemologii, kryzys języków nowoczesnej humanistyki, znajdujący swoje reperkusje w języku pisarza i dyskursie krytyka. Komendant szedł tropem Rolanda Barthesa i Michela Foucaulta, pisał o pułapkach języka ustanawiającego społeczne mitologie, o gatunkach mowy służących "dyskursowi władzy", wprowadzał kategorie i myślenie zrodzone na gruncie filozoficznego i literackiego dekonstrukcjonizmu