w ducha narodu prowadziło twórców i zwolenników tej szkoły do apoteozy przeszłości. Kultywowali tradycje, bowiem dzieje narodu, dawne księgi i zdarzenia, pozwalały odczytać jego ducha. Zdaniem twórców tej szkoły, duch poszczególnych narodów sprawia, że zachodzi głęboka różnica między ich przedstawicielami oraz prawem, które wypływa z owego ducha. Jest to prawo zwyczajowe. Prawo stanowione natomiast pojmowane było przez tę szkołę jako twór sztuczny, nie mający źródła w tradycjach narodowych.<br>Duch narodu polskiego, jeśli przyjąć tę terminologię, przejawia się w mesjanizmie, jak również w neomesjanizmie, którego przejawy występują w XX wieku. Wiąże się z tym poczucie, że jesteśmy w jakimś sensie narodem wybranym