czasów Tyberiusza śmierć z wyboru była alternatywnym wyjściem dla skazańców, którzy w przeciwieństwie do tych, na których dokonywano egzekucji, mieli prawo do pogrzebu oraz spisania testamentu honorowanego przez prawo.<br><br>Pierwsi chrześcijanie mieli do śmierci - także samobójczej - stosunek instrumentalny. Mogła być pożądana, jeśli wyzwalała człowieka od pokus doczesnych, przygotowując go do życia przyszłego. Były to czasy, kiedy dominującą wartością stała się umiejętność godnego umierania. Surowa asceza, prowadząca w krańcowych przypadkach aż do samounicestwienia, pożądanie śmierci męczeńskiej, zapewniającej zbawienie, oceniane były bardzo wysoko w systemie przyjętych wartości. Skrajnym wyrazem tych poglądów były zachowania samobójcze członków założonej przez Donata z Kartaginy sekty donatystów, manifestowane aż