określał je wybitny polski filozof Władysław Tatarkiewicz, wydaje się nieuchwytnym stanem ducha. Do tego stopnia nieuchwytnym, że odpowiedź na pytanie co czyni mnie szczęśliwym? przysparza kłopotów. Już starożytni filozofowie w swych rozważaniach poświęcali szczęściu wiele uwagi. Platon, tak jak później filozofowie chrześcijańscy, twierdził, że nie da się go osiągnąć w życiu doczesnym, natomiast Arystoteles przeciwnie uważał, że szczęście jest w zasięgu ręki. To najważniejszy cel, jaki człowiek może w życiu zdobyć. Droga do niego wiedzie przez rozum. Najwięcej uwagi osiąganiu szczęścia poświęcił Epikur. Człowiek, twierdził, nie musi go szukać nie wiadomo gdzie i jak. W ogóle nie musi go szukać. Sam fakt