z pewnością mają jakiś feler. W polskich socjalistycznych zakładach pracy zarabiali gorzej od żonatych, rzadziej otrzymywali awanse i podwyżki (dla jednego i tak wystarczy), spychano na nich dyżury, mało atrakcyjne zlecenia, zastępstwa.<br>Niedługo potem, kiedy z uniwersytetów wysypali się yuppies i poszli przebojem, samotny stał się dla pracownika mięsem do żyłowania. To właśnie oni szybko dają się przerobić na pracoholików.<br>Wywyższenie samotnego przeniosło się - wraz z globalizacją - i na kapitalistyczną Polskę. "Samotny dyspozycyjny" - podnoszą swe zalety w ogłoszeniach poszukujący pracy. Samotny, młody, z prezencją i wykształceniem to już ideał. Nowo przyjmowanym pilnie patrzy się na obrączki, kobietom dyskretnie bada się wzrokiem