pozwoliły skupić się na tym, co było dla niego najważniejsze: na komponowaniu.<br>Mycielski był bowiem artystą z najgłębszego powołania. Artystą wszechstronnym: wrażliwym na malarstwo i na literaturę, której był znawcą i w której zyskał, choćby tylko dzięki "Dziennikowi 1950-1959", rangę o wiele wyższą, niż kiedykolwiek przypuszczał. Ale jego właściwym żywiołem była muzyka. Tworzenie muzyki było dla niego zasadniczą treścią życia; to ono, bardziej niż pisarstwo, nadawało mu sens. Toteż cierpiał z powodu niedoceniania jego utworów przez kolegów, lecz - zawsze wielkoduszny - miał mniej pretensji do nich niż do siebie. Wyrzucał sobie, że zbyt mało czasu poświęca na komponowanie, zadręczał się pytaniami