No cóż, bardzo mi się przyjemnie z panami rozmawiało, ale niestety nasz czas antenowy się kończy. Dziękuję panom i państwu. <br>Mam nadzieję, że się zarówno moi rozmówcy, jak i słuchacze przekonali, że montowane programy publicystyczne nie mogą się nawet równać z programami takimi, jak program niniejszy, prowadzony na żywo..., na żywo..., na żywo..., na żywo..., na żywo...[efekt zapętlonej taśmy].<br>18 sierpnia 1992<br><br>&lt;tit&gt;O samotności&lt;/&gt;<br><br>Ludzkość czuje się samotna, lecz wierzy w istnienie innych cywilizacji i ma nadzieję na nawiązanie z nimi kiedyś kontaktu. Wpatrujemy się bacznie w rozgwieżdżone niebo nad nami, oczekując przybycia stamtąd przybyszów tak, jak kiedyś Inkowie wyczekując