gniły. Podwórka zalatywały zjełczałym brudem, resztkami perskiego proszku, drzewną zgnilizną, rdzą, słabością, brązową wodą i biedą. Na jabłonce, relikt jesieni, aż trudno uwierzyć, że kiedyś była jesień, wymęczonej i przygiętej, wegetowało kilka sczerniałych rajskich jabłuszek, w najlepszym swym czasie wiśniowoczerwonych. Nie było komu ich zerwać we właściwym momencie. Jassmont kopnął zzieleniałą deskę. W rowie zdarte afisze. Wiatr przycichł. Nikogo - opuszczona wyspa - pomyślał Jassmont. Na szczęście uliczka krótka, wyszedł na szeroką, jedną z głównych. Prawie jak w prawdziwym mieście. Więcej drzew i nareszcie ludzie. Trzasnęły drzwi, wyszedł ktoś niewidoczny z ulicy, na wewnętrzne podwórko. Niewidoczny, ale dający się słyszeć. Musi być i