temperament
Wielki słownik ortograficzny PWN*
tem•perament -n•tu, -n•cie
Słownik języka polskiego PWN*
temperament
• temperamentowy • temperamencik
1. «zespół stałych cech psychicznych człowieka»
2. «duża pobudliwość fizyczna i psychiczna, szczególnie w dziedzinie seksualnej»
3. «wrodzona skłonność, uzdolnienie do czegoś»
• temperamentowy • temperamencik
temperament choleryczny «temperament człowieka, którego reakcje uczuciowe są szybkie, silne i długotrwałe»
temperament flegmatyczny «temperament człowieka, którego reakcje są powolne, słabe i krótkotrwałe»