Nazwy własne wyróżniają się tym, że wskazują na jednostki, podczas gdy nazwy pospolite służą do oznaczania grup jednostek. W związku z tym, że mają funkcję indywidualizującą, piszemy je wielką literą. Jest to pierwsza reguła dotycząca pisowni nazw własnych (zob. 18.).

Drugą regułę sformułujemy następująco: zasady dotyczące pisowni nazw pospolitych dotyczą również pisowni nazw własnych.

Nie rozwiązuje to, niestety, wszystkich problemów związanych z ortografią nazw tego rodzaju. Zanim je wskażemy, musimy zaznaczyć, że główne trudności dotyczą pisowni i odmiany nazw osobowych i geograficznych. Inne nazwy własne, np. nazwy zwierząt, plemion, przedmiotów, nie sprawiają na ogół większych trudności w odmianie i ortografii, a dwie powyższe zasady, uzupełnione o szczegółowe przepisy, które przedstawiliśmy w rozdziale IV (Wielkie i małe litery), powinny w większości wypadków wystarczyć.

Ze względu na indywidualny charakter nazwisk w naszym słowniku podajemy ich pisownię i odmianę, łącząc je z osobami ich właścicieli (o pewnych odstępstwach od tej zasady piszemy w uwagach wstępnych do słownika ortograficznego), gdyż podawanie szczegółowych reguł dotyczących pisowni jest w tym wypadku możliwe tylko w bardzo ograniczonym zakresie.