[33] 12.1. Pisownia oboczna s lub sz, c lub cz

12.1. [33] Pisownia oboczna s lub sz, c lub cz
Pierwszy typ pisowni obocznej (oddający regionalną wymowę) dopuszcza się w następujących wyrazach: sadź – szadź, seplenić – szeplenić, skarpa – szkarpa.
Oboczność c do cz związana jest z pisownią pewnej grupy czasowników. Są to czasowniki mające temat czasu teraźniejszego zakończony na spółgłoskę -cz, końcówki osobowe -ę, -esz, w bezokoliczniku zakończenie -tać lub -otać, np.
chłeptać chłepczę a. chłepcę
chłepczesz a. chłepcesz
chłepcząc a. chłepcąc
deptać depczę a. depcę
depczesz a. depcesz
depcząc a. depcąc
dreptać drepczę a. drepcę
drepczesz a. drepcesz
drepcząc a. drepcąc.
Podobną oboczność mają czasowniki bełkotać, chichotać, dygotać, furkotać, gruchotać, gulgotać, klekotać, kłopotać się, łaskotać, łomotać, mamrotać, migotać, rechotać, stukotać, szeptać, świergotać, trzepotać.
UWAGA: Wprawdzie obydwie formy uznaje się za poprawne, ale współcześnie przeważają zdecydowanie formy ze spółgłoską cz.
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego