Laicy czasem pytają językoznawców, jaki jest mianownik od dżdżu, być może w oczekiwaniu, że usłyszą dżdż.

Powinni usłyszeć deżdż, gdyż taka była pierwotna forma tego rzeczownika, odmieniającego się z tzw. wstawnym e (jak pies – psa), a więc deżdż – dżdża, obocznie dżdżu. Później deżdż się ubezdźwięcznił i przyjął formę deszcz, a pozostałe przypadki dostosowały się do niego, przybrawszy formy deszczu, deszczowi itd. Stare formy dżdżu, dżdżowi itd. są dziś stylistycznie nacechowane – w słowniku tym oznaczono je jako archaiczne, obecnie poetyckie.