już ranek. Na sali przygaszono światła. Kelnerzy porządkowali stoliki. Słomka, sapiąc &lt;page nr=207&gt; i po swojemu wiosłując przy piersiach dłońmi, przynaglał ich do pośpiechu. Mrok szarzał po kątach, lecz przez zasłony w oknach przedzierała się nieśmiało jasność dnia. Muzykanci z orkiestry chowali instrumenty. Młody pianista wybrzdąkiwał na fortepianie jednym palcem Kompanię szturmową.<br>- Aa! - ziewnął gruby skrzypek i usiadł na krześle. - Nóg nie czuję. Przestań, Julek, uszy puchną...<br>Pianista zaśmiał się i z trzaskiem zamknąwszy fortepian gwizdać począł tę samą melodię. Z baru dobiegał głośny pijacki tumult. Zabawa tam jeszcze trwała.<br>- No, panowie! - podniósł się skrzypek. - Trzeba pomieszkać trochę.<br>Zszedł z estrady. Za nim