się obojętne, nie znaczy także, iż rezygnowała ona z góry z wszelkiego typu ujęć socjologicznych. Rzeczywistość jest nieco bardziej skomplikowana. Wątki te nie zostały wyeliminowane nie tylko z tego powodu, iż w owym czasie krytyką zajmowali się także socjologowie, myśliciele społeczni, publicyści, głównie lewicowi, <page nr=143> by przypomnieć Krzywickiego i Kelles-Krauza, Abramowskiego i Nałkowskiego (inną orientację reprezentował Popławski). W większości przypadków nie podążają oni tymi drogami, które wyznaczyli najważniejsi krytycy literaccy okresu, ale też nie znajdują się w izolacji, podejmują problemy , które wówczas publiczność literacką pasjonowały. I często patrzą na nie z zewnątrz, bo pragną je interpretować jako znak społecznych tendencji czy