niż pisać kiepskie dramaty, ograniczające się do szesnastej sceny. <br>- Drugiego aktu - uzupełnił dyskobol i nagle się zamyślił. <br>- A może ma pan i rację! - krzyknął rozpromieniony. - Nigdy mi to na myśl nie przyszło. Tylko gdzież ja mam skakać, mój młody<br>panie? Tutaj czy w miasteczku? Przecież tu nie ma żadnych zawodów! Ach, życie moje jest zwichnięte! <br>Hubert chwilę pozwolił mu ubolewać nad tym w ciszy. Wreszcie powiedział: <br>- Przyjechaliśmy tu do pana, bo podobno w jego posiadaniu jest przycisk z białego marmuru, a ojciec tej panienki... <br>- Panie - krzyknął dyskobol - rozdziera mi pan serce! <br>- Nie mam wcale zamiaru - przerwał zniecierpliwiony Hubert - ale ten kamień