ścieku, jak marsz kładką przez łagodne, trujące moczary opodal ceglanych miast, palonych, przesiedlanych, zamarłych w oczekiwaniu na potop, który właśnie nadchodził. Miał wrażenie, że przybył tu za późno, tak późno, że nie mógł już nic przeżyć, niczego zmienić. Był tylko w stanie otrzeć się o tutejszy porządek i przemknąć dalej. Ale przedtem mógł jeszcze komuś pomóc, bo miał w ręku klucze na drucianym kółku. Talizman, który pozwoli zacząć wszystko od nowa, pootwierać pułapki i pastki. Srebrna broszka, którą błyśnie się w oczy policjom, strażom, urzędom i celnikom, a wtedy otworzą się drzwi i szlabany i zaczną opadać wody, a z nocnego