się gałęzi zwisającej nad przepaścią. Nie myślałam o tym, że obok przechodzą ludzie, że ich spojrzenia szpiegują nasze twarze; jego twarz blisko mojej, moje usta szepczące, łowiące jego oddech, jego oczy palące się jasnobrunatnym płomieniem.<br>Bałam się go utracić. Moje nagłe szczęście od pierwszej chwili połączone było z wielkim strachem. Bałam się, że kilkanaście wiosennych dni minie i że on odejdzie ode mnie. Kiedy ujmował moje dłonie, myślałam o tym, że za chwilę, być może, nie będę go czuła przy sobie, i ta myśl była tak pełna bólu, że wychodziłam jej naprzeciw, wysuwałam ręce z jego rąk. Odchodziłam od niego, żeby