obraz straszliwego mordobicia, blask podziwu na twarzy Barbary, padającej w objęcia zwycięzcy, to znaczy oczywiście jemu, Lesiowi, i te interesujące myśli tak go zajęły, że przestał zwracać uwagę na upływ czasu i niewygodę. Niemal zapomniał, gdzie i po co siedzi. W zamyśleniu wyjął papierosa, włożył do ust, sięgnął po zapałki...<br>- Cholera ciężka! - usłyszał nagle w drzwiach zniecierpliwiony głos naczelnego inżyniera. - Popatrz, Andrzej, znów to samo! Co te ścierwa sobie myślą, wszystkie okna zostawili pootwierane! Zamknij tutaj, a ja pójdę sprawdzić u kosztorysiarzy.<br>Lesio zamarł z zapałkami w ręku. Uprzytomnił sobie nagle, że nie słyszał kroków naczelnego inżyniera, który przecież odezwał się