staje się daleki i niedostępny. W dzień mniej go na korytarzach i zawsze w asyście przynajmniej jednego magistra, jakby swoją wierną-niewierną gwardią - magistrzy coraz jawniej szemrzą przeciw adiunktowi, wprawdzie wciąż jeszcze tylko za jego plecami - odgradzał się od Bogny. Jeśli już nie mógł jej nie zauważyć, rzucał w przestrzeń,<br>- Cześć koleżanko - i rwał przed siebie jakby nie potrafił znieść jej obecności.<br>Wieczorami nie gasło światło u Adama, nie gasło światło kilka kondygnacji niżej w sali z pomocami. Bogna wykańczała plansze, albo markując zajęcia bawiła się kształtem i kolorem zabijając oczekiwanie. Ale ustała komunikacja między gabinetem z piętra a kątem plastycznym