przyczynków: energii chmury elektronowej, energii drgań jąder i energii obrotowej cząsteczki. Przedyskutujemy je dokładniej w następnych rozdziałach.<br><br><br><br>&lt;tit&gt;3. Struktura elektronowa cząsteczki&lt;/&gt;<br><br>Dyskutując w poprzednim rozdziale przybliżone metody opisu cząsteczki, sformułowaliśmy już elektronowe równanie Schrödingera. Uwzględnia ono ruch wszystkich elektronów zawartych w cząsteczce, oddziałujących wzajemnie ze sobą i z nieruchomymi jądrami. Decydującą rolę odgrywają tu oddziaływania elektrostatyczne i tylko te weźmiemy pod uwagę (małe, choć mierzalne efekty związane z oddziaływaniem momentów magnetycznych cząstek lub z wewnętrzną strukturą jądra można ewentualnie uwzględnić później, stosując metody rachunku zaburzeń). Nawet przy takim uproszczeniu hamiltonian elektronowy ma złożoną postać &lt;gap&gt; gdzie i oraz j numerują elektrony w