dotkniętej powszechności".<br> Ostatnie słowa musiał pisać po gorzkich doświadczeniach z Barbarą, być może zresztą pamiętając, że wśród komisji mieć będzie przynajmniej trzech zagorzałych zwolenników tragedii Felińskiego. Werdykt był oczywisty: rozprawa nie może być &#132;w tym stanie jak jest teraz umieszczoną w rocznikach". Herezje nie mogły zostać potwierdzone autorytetem Towarzystwa.<br> Decyzja TPN-u okazała się nie tylko dla Wężyka bolesna, również istotna w skutkach. Zniszczyła (jak sądzę) autora jako &#132;materiał" na romantyka, odebrała mu prymat nowatorstwa, stała się katalizatorem gruntującej się wówczas w umyśle poety ochronnej postawy mędrca. Potwierdził ją w Wierszu do F[ranciszka] P[aszkowskiego], jenerała wojsk polskich