krytycy "terapii szokowej". Alternatywa stopniowych, kontrolowanych "z góry" zmian nie leżała w granicach możliwości. Ani politycznie, ani organizacyjnie nie było środków do jej realizacji. Nie wolno zapominać, że wbrew oficjalnym schematom planowania, w latach osiemdziesiątych <hi>de facto</> decentralizacja gospodarcza osiągnęła wysoki stopień, przy jednoczesnym wzroście chaosu i pogłębianiu się nierównowagi. Degrengolada ideologiczna i postępujący paraliż władzy, a w rezultacie wyzwolenie oddolnych sił społecznych, doprowadziły w końcu do implozji systemu. Nikt nie był w stanie podjąć się uporządkowanego, stopniowego reformowania socjalizmu. W tę próżnię wkroczyli (z poparciem Banku Światowego i Międzynarodowego Funduszu Monetarnego) prokapitalistyczni "szok terapeuci." Ci którzy krytykują postkomunistyczne reformy w