polskich strojów), napisana w 1541 lub 1542 r., ułożona w kształt rozmowy między Królem (Władysławem Jagiełłą) i Stańczykiem.<br>Stańczyk, zwany tutaj Morosophus, co można przełożyć "z głupia frant", to postać autentyczna, sławny mądry błazen Zygmunta Starego, zapisany w literaturze i legendzie literackiej; u Janickiego właśnie pojawia się po raz pierwszy. Dialog króla z błaznem poprowadził Janicki w ten sposób, że ze Stańczyka uczynił rzekomego obrońcę mody - rzekomego, bo ironicznego.<br>W pewnym stopniu w Żywotach i jeszcze wyraźniej w Dialogu występuje Janicki jako laudator temporis acti - chwalca czasów minionych. Jest to postawa dość częsta u poetów i publicystów renesansowych - Kochanowski np. będzie