i dwa krzesła. Na jednym z nich siedziała Ewelina. Na jego widok podniosła się. Widać było, że nic nie może powiedzieć. Uśmiechnął się do niej, a potem wyciągnął ramiona. Przypadli do siebie, trwając tak długą chwilę. Posadził ją wreszcie na krześle, sam usiadł naprzeciw. Wyciągnął do niej przez stolik ręce. Ewelina zaczęła je nagle całować. Usiłował się uwolnić. <br>- Ewelina, daj spokój! - rzekł ostro. <br>- Przepraszam cię, przepraszam - załkała. <br>- Nie masz mnie za co przepraszać. I nie o to tu chodzi. Trzeba teraz pomyśleć, co będziesz robiła w czasie mojej odsiadki. <br>Spojrzała na niego oczyma zalanymi łzami. <br>- Ty nie będziesz siedział! Musimy tylko