że przy dużej dozie szczęścia autorowi uda się czasami przemycić do druku coś autentycznego w nieokrojonej postaci. Z reguły jednak wynikiem braku ustalonych kryteriów jest krańcowa, paranoiczna ostrożność, wietrzenie aluzji w najniewinniejszej scenie, metaforze, słowie. Parę autentycznych przykładów z ostatnich lat: w pewnym dość elitarnym miesięczniku cenzor zdejmuje wiersz pt. "Gaśnica", który jest w istocie poetyckim (mniejsza, czy udanym) opisem wiszącej na ścianie gaśnicy. Z czym się to cenzorowi skojarzyło - do dziś nie wiadomo. W pewnej powieści autor wprowadza epizodyczną, ale ważną dla fabuły (dziejącej się zresztą trzydzieści lat temu) postać pijanego oficera Wojska Polskiego. Cenzor odstępuje od skreślenia całej sceny